भाग 5
लेखक
रोहित शिंदे
तिकडे काही निवडक साथीदारांसह अडकल्याने बुवाजी पूर्ण पने जखमी झाले होते. अंगातले त्राण ही आता आटत चालले होते. परंतू मनातील इच्छाशक्ती मनगटात पुन्हा बळ उभे करत होती. समोरून येणाऱ्या हशमावर सम्पूर्ण ताकततिने जोराचा घाव घालताना ह्यावेळस मात्र मनगट ढिले पडले. हाताची मूठ ही सैल झाली. त्याक्षणी हातातील तलवार ही गळून पडली. पाठोपाठ समोर च्या हशमंचा घाव वर्मी बसल्याने बुवाजी ही घोड्यावरून खाली कोसळले.
निशस्त्र व बेशुद्ध बुवाजी न वर क्षणात अनेक हशम धावले. परंतु मोघल सरदाराने त्यास अडवले. व बुवाजीस त्याच अवस्थेत उचलून आपल्या ताब्यात घेतले. व स्वैर मोघली ठाण्याकडे निघून गेला. तोपर्यंत रनातील मराठी पथक ही जवळ जवळ संपली होती. त्यामुळे मोघलांच्या पाठलाग ही होऊ शकला नाही.
बुवाजी हाती लागला तरी इतर ठिकाणाहून मराठे बुवाजीस सोडवण्यासाठी कधीही आपल्यावर धाड घालतील ह्या भीतीने मोघल ठाण्यावर जास्त वेळ थांबले नाही. लगोलग ते जखमी बुवाजीस घेऊन तापी पार होत बृहानपुरास पोहचले.
तोपर्यंत मुख्य छावणीत बादशाह कडे बुवाजींना जिवंत धरल्याचे खलिते ही तातडीने रवाना झाले होते.
बुवाजी रणांगणात पडले असते तर मोघल सरदारांसाठी विषय तिथेच सम्पला असता. परंतू बुवाजी जखमी का होईना जिवंत हाती लागल्याने आता त्याच्या पुढील आयुष्याचा निर्णय सर्वस्वी बादशाह च्या मर्जीवर अवलंबून होता.त्यामुळे बादशाह चा आदेश येयी पर्यंत मोगलांनी हा जिवंत निखारा विझवला नाही.
बादशहास अल्पकाळ का होईना प्रसन्न होण्याचे कारण मिळाले होते. तसे बुवाजींनी मोगलांचे अतोनात नुकसान केले होते. त्यामुळे तो बादशाह च्या रागास व शिक्षेसच पात्र होईल असा सर्वांचा कयास होता. परंतु आलम हिंदुस्थानचा कारभार हकणार्या आलमगीर औरंगजेब बादशाह बुवाजी पवारां सदर्भात स्वतःच्या मनात काही और च मनसुबे आखत होता.
त्याच्या पदरी अनेक पिढीजात नामवंत मराठा सरदार होते. परंतु ती फक्त वतन लालसे पोटी स्वाभिमान विकून गोळा झालेली जमात होती. त्यामुळे ह्या वतनदारांकडून विशेष काही घडत नसे.
गेले एक तप दखहन च्या ह्या लढाईत त्याला अनेक भले बुरे अनुभव आले होते. (बुरे च जास्त), मिळेल ती चटणी भाकरी खाऊन आपल्या स्वराज्यासाठी, माय माऊली धरणी साठी भगव्याच्या सावलीत लढणारे अनेक कदीम मराठे त्याने पाहिले होते. त्यामुळे त्याला आशा मराठा सरदारांची कायम हाव असे, पण हे सरदार कायम बादशाही वतनी तुकड्यास लथडत असे. बुवाजी पवार ही गेली तीन वर्षे छत्रपतींनी दिलेल्या सरंजामावर समाधान मानून इनामे इतबारे स्वराज्याची सेवा करत होते.
पण आता बुवाजी पवार बादशाह च्या मगरमिठीत सापडले होते. बादशहास बुवाजी काय ताकतीचा गडी आहे ह्याची पक्की जाण झाली होती. तापी - गोदावरी च्या खोऱ्यातील खानदेश, बागलाण,पूर्वी व्हराड मधील एक एक ठाणेदारांस बुवाजी ने सुटा करून लोळवला होता. हे बादशाह च्या लक्षात होते. उभी हयात स्वराज्य सेवेत गेल्याने मराठ्यांच्या लष्करी डावपेचांचा बुवाजी एक प्रकारे प्रतिबिंब होते.
त्यामुळे ह्या हिम्मतवानं गड्यास मारण्या पेक्षा त्याच्या गळ्यात मनसब ची माळ घालून ह्याला आपल्या मोगली गोटात वळवून मराठ्यांवर उलटवण्याचे कुटील बादशाह ने नक्की केले होते.बादशाह हा हरघडी राजकारणाचा रंग खेळणारा पट्टीचा मुत्सद्दी होता.
अनसयेच हातात पडल्याने औरंगजेब बुवाजीस विनाकारण गमवण्यास तयार न्हवता. रणांगण वरचा हा जातिवंत मोहरा बादशहास आता कोणत्याही परिस्थितीत मोघली बावट्या खाली हवा होता. ह्या हिऱ्यास बादशाह ला मोघली कोंदण चढवायचे होते. त्यासाठी त्याने तसे प्रयत्न ही चालू केले.
तशी मनसब ची पेशकस, मागील सर्व गुन्ह्यास माफी, भविष्यात उंची मान मरातब ह्या सर्व बाबींनी भरलेला भला मोठा शाही खलिता त्यांनी बुवाजीस बुऱ्हाणपूर कडे रावण केला.
No comments:
Post a Comment